Ang pagbabalik.

Akalain mo nga naman ang swerteng nakakamit ng mga taong may sakit ng scoliosis.  Wait lang, hindi ako tumama sa lotto. Pero may nangyari ngayon na parang ganun na rin ang pakiramdam.

Hayaan mong kilitiin ko ang iyong imahinasyon. Teka lang… hindi ako magkukwento ng pang-romansang istorya ala Xerex Xaviera, hindi ako ganun.

Kanina lang ay nakaramdam ako ng gutom. Nag-crave ako ng super big bite hotdog ng 7-11. Hindi ako pwedeng maglakad ng malayo sabi ng doktor ngunit wala akong mautusan at ang 7-11 store ay hindi naman kalayuan.

Nang makarating ako sa 7-11 ay wala naman masyadong tao, siguro kasi ay medyo alanganing oras na. Agad akong tumungo sa hotdog stand at dahil sa pagmamadaling kumuha ng hotdog sandwich ay napaso ang aking kamay. Napasigaw ako ng “Ay kabayo…” ewan ko kung baket pero naisip kong baka na-adapt ko lang yan sa katulong namin sa tuwing mapapaso ng plantsa.

“Kel?,” boses sa aking likuran.

O teka, shet. Naisip ko agad.. sino naman to? Naisip ko agad na nagchi-chip na cutics sa aking paa. Nakakahiya kung makikita ako ng isang kakilala na may maruming kuko sa paa. Napabalikwas ako para tingnan kung sino ang bumati sa akin.

Helloooooooooooooo, saaaaaaaaaaaagoooooooooooo! Baket sya pa?

Ilang araw matapos kong mabanggit ang taong ito sa aking entry, WEIRD KILIG MOMENTS ay talaga namang naisip ko kung nasaan na kaya siya. Lalo akong na-curious kung kamusta na sya nang marami sa inyo ang nagtatanong kung pede ko ba syang i-clone. Oo tama, muling nag-krus ang aming landas ni #2.

Nakatayo ako sa kanyang harapan hawak ang plastik ng hotdog sandwich sa isang kamay at ang bread clipper sa kaliwa.

Ako: Wui.

#2: Musta? Gabi na ah.

Ako: Onga eh.

#2: San ka ngayon?

Ako: Dito. (sagot ko agad pero naisip ko na malamang ay tinutukoy nya kung saan ako nagta trabaho sa ngayon, shet.) Hindi ko kasi mapigilan na pagmasdan ang buo nyang mukha. Pang hinuhugot ang aking kaluluwa sa tuwing magtatama ang aming paningin, may salamin na sya ngayon ngunit nandun pa rin ang nakakagayumang pakiramdam sa tuwing titingnan mo ang hugis ng kanyang mga mata. Meron syang kakaibang tingin na parang sumusuri sa buo mong pagkatao, yung tipong hindi manyakis ang dating sa halip ay may touch of sincerity at thoughtfulness. Mas matangkad na sya sa akin ngayon, isang bagay na kahit kailan ay hindi sumagi sa isip ko.

Ako ulit: Laki mo na ah… nag-cherifer ka no?

#2: Haha. Hindi no. Parang pumayat ka yata. (sabi nya at kinuha ang bread clipper sa kamay ko.)

Ako: Huh?

#2: Nakikita kita sa simbahan. (sabi nya habang tinuturo kung ok ba sa kin yung laki ng hotdog na ipinapalaman nya sa tinapay.) Dun ka palagi sa right wing pumupwesto db? Haha.. nakita kita isang beses ang tamad tamad mong tumayo. (pagkatapos ay inabot nya sa akin ang hotdog sandwich) Oh ayan, baka mapaso ka pa ulet.

Ako: Thanks. (Taena naman…sabi ko na nga eh… sabi ko na nga… dapat sinunod ko ang nanay ko na magpa-pedicure kaninang umaga.) Eh kasi masakit ang likod ko kaya hindi ako masyadong nakakatayo luhod at upo. May scoliosis ako. (Namaaaaaaaaaan… baket ba ko ganito.)

#2: O? Napatingin mo na sa doktor? (Tanong nya, ang boses nya ay mukhang hindi nanglalandi sa totoo lang. Nag-aassume lang ako.)

Ako: Yep. Kelangan ng bedrest.

#2: Kawawa ka naman. O ano pa bang bibilhin mo.

Ako: Dito ka ba nagta-trabaho? (pero hindi naman sya nakasuot ng uniform)

#2: Haha. Hindi no. Ano ka ba. Tinatanong ko lang kasi baka gusto mo ng Siopao, malay ko ba. Baka mapaso ka na naman, napaso na ko dati dyan eh. Ang sakit.

Ako: Ah.. hindi. Ok na ko dito. Dito ka pa rin ba sa Pandacan, nakatira?

#2: Ay hindi, Cavite na. May sarili na akong house pero dito pa rin nakatira yung girlfriend ko.

Ako: Ah, ok. (nalungkot ako saglit)

Sabay kaming nagbayad sa counter. Oo nga pala, bumili sya ng Ice Cream. Birthday daw ng pamangkin ng girlfriend nya. Habang nagbabayad nag-usap kami kung saan kami nagta-trabaho. Freelance Writer daw sya pero may sinabi syang office sa Makati kung saan sya nagta trabaho ng full time bilang isang… hmmm… hindi ko matandaan pero parang Chemical Engineer or something. Napagmasdan ko ang malinis nyang kuko sa paa at nakita ko ang sa akin… naman. Bakit ba ganito ang buhay. Mukhang ang linis linis nya at pakiramdam ko ay nag-o-oil pa ang mukha ko.

Napakabilis naman mag-punch ng taenang cashier na to bago ko pa ma-realize ay nagpapaalam na kami sa isa’t-isa sa may pintuan.  Nakita ko syang tumawid at ako naman ay nagsimula nang maglakad pabalik ng bahay. Hindi pa ako nakakalampas ng lubusan sa labas ng 7-11 ay napahinto ako ng marinig na malakas na pagsabog sa di kalayuan. Anak ka ng boogie! Inabutan pa talaga ako ng gang war sa kalsada!

“Keliieeeeeee!,” narinig ko habang tumatakbo sya papalapit sa akin. Nasabugan ba sya? Naisip ko agad. Agad syang nakatawid at hinila ako papasok ng 7-11. Hindi sa braso. Hindi sa likod ng braso. Sa kamay. Pagdating namin sa loob ay kinapa nya ang balikat ko pababa sa may baywang na parang nagdo-double check kung may nakalas na buto sa akin. Lumapit sya sa akin ng konti at sinipat ang aking mata.

#2: Ok ka lang?

Hindi ako makakilos dahil iniisyoso ko ang nangyayari sa labas. May mga nagtatakbuhan at may pulis agad. Malapit lang sa presinto 10 ang 7-11, natural may pulis agad. Naramdaman ko ang malamig nyang palad sa aking pisngi. At gusto kong lumapit para halikan sya. Joke lang. Ano ba kayo!!@###??!! May boypren ako, for god’s sake! Huwag nyo akong pag-isipan ng ganyan.

Ako: Oh, nasan na yung Ice Cream mo? (tanong ko nang mapansing wala syang bitbit na Ice Cream)

Napabuntong hininga sya.

#2: Ewan ko. Ano ka ba naman! Muntik na nga tayong masabugan ng Pilbox, nagtatanong ka pa kung nasan yung Ice Cream. Shit. Kinabahan ako akala ko nasaktan ka. Pumutok malapit sa yo db? Talikod ka nga! (utos nya)

Ako: Baket?

#2: Basta, eh kung nabubog ka. (sabi nya ng hindi ako tumalikod at sya ang umikot sa aking likuran para i-check)

Ako: Ikaw nga patingin rin baka nakabukas na yung likuran mo. (tumawa ako)

#2: Not funny. (sabi nya habang naglalakad papunta ng Ice Cream section. Mukha syang na-offend kaya tumigil ako sa pagtawa at bumaling sa nangyayari sa labas) Psst, oi. Dyan ka lang wag kang lalabas. (sabi nya habang tumitingin ng Ice Cream sa di kalayuan.)

Matapos ang ilang saglit ay nasa tabi ko sya ulet. Parehas na naming tinitingnan ang mga pangyayari sa labas ng 7-11. As usual, wala namang nahuli ang mga pulis.

#2: Tara. (sabi nya ulet at pinagbukas nya ako ng pintuan)

Ako: Oh pano, ok na ko dito. Ingat ka dyan.

#2: Ano ka ba. Ihahatid na kita. (parang naiirita sya)

Ako: Wag na. Baka matunaw yung Ice Cream.

#2: Eh baket sa Baguio ka ba nakatira. Malapit ka lang dito db? Natatandaan ko pa yung house nyo malapit sa bahay nila NDS.

(Si NDS ay yung isang schoolmate namin na matalik nyang kaibigan nung elementary kami.)

Ako: Oh kamusta na nga pala yun? (tanong ko habang naglakakad)

#2: Dito ka nga. (hinila nya ako sa left side nya habang sinisipat ang paligid) Ah si NDS? Ok naman sya. Hindi na kami masyadong nag-uusap. Nakita ka raw nya one time sa Libis.

Ako: Talaga? Eh bakit di sya lumapit?

#2: Haha. Ewan ko. Baka crush ka pa rin nya.

Ako: Huh? Nagka crush ba yun sa ken? Di ko alam. Haha.

#2: Ano ka ba.. mga bata pa tayo nun. Kaya nga hindi na kita kinakausap dati kasi nagseselos sya. Hahahaha.. ang bata pa natin nun no? Ilang taon ka na ngayon. I’m sure naka move on na sya.

Ako: Grabe ka naman. What makes you think na hindi pa sya nakaka-move on? Hindi pa nga ako nireregla nun. I’m sure may gf na yun ngayon.

#2: Hahahaha. Ano ka ba. Ikakasal na rin ata yun. Ikaw hindi ka pa ikakasal?

Ako: Mga two years from now siguro. Ikaw?

#2: Wow. Ako rin siguro. Nasan ba ang boyfriend mo ngayon at hindi ka man lang nasamahan.

Ako: Ah siguro natutulog na. Hindi naman kasi nya alam eh pero kung sinabi ko sigurado sasamahan ako nun.

#2: Good.

Ako: Malapit na ko.

#2: Alam ko. Kelan kaya tayo ulet magkikita?

Ako: Hahaha.. hindi ko alam. Siguro pag malapit ka nang ikasal.

#2: Hahaha. I’m happy I saw you today. I saved your life yet again.

Ako: Ano ka. First time pa lang to, grabe ka.

#2: Asus… muntik ka nga malaglag dati sa upuan eh buti nasalo kita.

Ako: Huh? (patay malisya)

#2: (napailing) How could you forget that? That’s one of the best memories in my elementary days. Grabe ka. (tapos tumawa sya)

Ako: Dito na ko. (sabi ko habang tumatahol ang mga aso sa harapan ng gate namin)

#2: (tumango sya) Ok. You take care. I hope to see you in our reunion. Nagpa plano ata sila eh.

Ako: Ok. Ingat ka rin and thanks for the walk.

#2: No problem. Get well. I’ll see when you’re well enough to attend the Sunday Mass.

Ako: (smile) Kaw rin. Bye.

At pumasok na ako sa loob ng bahay. Nawalan ako ng gana na kainin ang hotdog sandwich sa halip ay mas gusto ko syang i-frame. Akalain mong sa hinaba haba ng lumipas na panahon ay hindi pa rin sya nagbabago. Siya pa rin ang #2 na aking nakilala nung ako’y 12 years old pa lang.

Some men are born to make you cry… but there are some men who were born to be there for you… as your  SAVIOR. Nothing more.

Nothing less.